Η ανάκαμψη της Ελληνικής οικονομίας μπορεί να ξεκινήσει από τον αγροτικό τομέα;

Αν ακούσει κανείς ειδήσεις τον τελευταίο καιρό, οι λέξεις  που επαναλαμβάνονται περισσότερο είναι η «ύφεση» και μετά η «ελεγχόμενη χρεοκοπία».  Όλοι συμφωνούμε ότι τα πράγματα για τη χώρα μας είναι εξαιρετικά δύσκολα και πως θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να ορθοποδήσουμε.

Απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, εργασιακή εφεδρεία και απολύσεις και στο δημόσιο τομέα. Οι επιχειρήσεις φορολογούνται όλο και περισσότερο, τα κέρδη στη καλύτερη περίπτωση συρρικνώνονται ή μετατρέπονται σε ζημίες. Αυτό είναι το τοπίο στην αγορά σήμερα.
Πάντως, η κρίση φαίνεται πολύ περισσότερο στα μεγάλα αστικά κέντρα σε σχέση με τις μικρότερες κοινωνίες όπου τα συμπτώματα οικονομικής κρίσης εκδηλώνονται λιγότερο. Το κόστος ζωής στα μικρά αστικά κέντρα και στα χωριά σε σχέση με τις μεγαλουπόλεις είναι σημαντικά μικρότερο.
Σε μικρές κοινωνίες κυρίως, ζουν και οι Έλληνες αγρότες για αυτό και μέσα σε όλο αυτό το χάος, φαίνεται πως παθαίνουν τη μικρότερη «ζημιά»… δε μπορείς να πει κανείς πως δεν υπάρχουν προβλήματα, γιατί αυτά υπάρχουν και είναι σημαντικά, αλλά είναι διαχρονικά και δεν είναι προβλήματα που δημιουργήθηκαν (κυρίως) από την οικονομική κρίση.
Το αγροτικό επάγγελμα είναι μάλλον μια «ευκαιρία» για να ασχοληθεί κανείς, όταν η ανεργία μαστίζει τον τόπο μας και όταν φυσικά υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Μη ξεχνάμε άλλωστε πως πολύ μεγάλο ποσοστό των κατοίκων των αστικών κέντρων είχε φύγει τα τελευταία χρόνια από τα χωριά, αφήνοντας πίσω αγροτικές εκμεταλλεύσεις για την αναζήτηση καλύτερων εργασιακών ευκαιριών στις πόλεις.  Ο «τροχός» όμως μάλλον γύρισε και οι εργασιακές ευκαιρίες μπορεί να είναι τώρα στο χωριό και ας δούμε το γιατί.
Η κρίση φαίνεται πως δεν είναι μόνο στη χώρα μας αλλά μάλλον είναι πανευρωπαϊκή, αν όχι παγκόσμια, όταν βλέπουμε να υποβαθμίζονται συνεχώς από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης χώρες πολύ μεγαλύτερες από την Ελλάδα, πληθυσμιακά αλλά και οικονομικά, όπως είναι η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Ακούγονται παντού περικοπές, απολύσεις και γενικά μείωση του μέσου οικογενειακού εισοδήματος. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο  (σύμφωνα με τη μακροοικονομική θεωρία) τότε αυξάνεται η ζήτηση σε αγαθά πρώτης ανάγκης, όπως το ψωμί, τα λαχανικά, τα όσπρια και γενικά τα περισσότερα γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα. Όλοι προσπαθούν να καλύψουν περισσότερο τις ανάγκες διατροφής τους, ξοδεύοντας τα περισσότερα χρήματα τους εκεί, αφήνοντας σε δεύτερη  μοίρα είδη ρουχισμού και άλλα προϊόντα που χαρακτηρίζονται «πολυτελείας» (π.χ. αυτοκίνητα, κοσμήματα, κλπ). Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ποιος μπορεί να είναι αυτός που θα κοιτάξει πρώτα να ντύσει τα παιδιά του από το να τα … «χορτάσει» …
Έτσι λοιπόν οι ανάγκες σε τρόφιμα μάλλον θα αυξηθούν ή θα παραμείνουν στα ίδια με σήμερα επίπεδα και θα μειωθούν όλες οι λοιπές δευτερεύουσες ανάγκες. Όταν λοιπόν βρισκόμαστε σε μια χώρα που μπορεί να παράγει τα πάντα γιατί να μη το κάνουμε; Και όταν μάλιστα βρισκόμαστε σε μια χώρα που εισάγει γεωργικά προϊόντα για να καλύψει τις ανάγκες της ενώ μπορούμε να τα παράγουμε μόνοι μας.
Η αλήθεια πάντως  είναι ότι μια προσπάθεια γίνεται από τους νέους κυρίως αγρότες αλλά είναι λίγοι αυτοί που καταφέρνουν να ξεχωρίσουν και να πάνε λίγο παραπέρα. Το κράτος πρέπει να σταθεί αρωγός και να στηρίξει όλες τις προσπάθειες που γίνονται στον αγροτικό τομέα. Η στήριξη δεν είναι ανάγκη να είναι μόνο οικονομική. Οι εκπαιδευτικές ανάγκες των αγροτών μας είναι εξαιρετικά μεγάλες, και για το λόγο αυτό πρέπει , κάποια στιγμή, να γίνουν πραγματικά κέντρα εκπαίδευσης των Ελλήνων αγροτών στα οποία κέντρα να δίνονται γνώσεις, όχι μόνο ως προς την καλλιεργητική τεχνική (που δίνονται συνήθως…), αλλά γνώσεις που έχουν να κάνουν με την πραγματική αγορά, τις ευκαιρίες που δημιουργούνται μέσα σε αυτή, βασικές γνώσεις marketing και άλλες που θα κάνουν τον Έλληνα αγρότη ανταγωνιστικό.
Σημαντικό ρόλο μέσα σε όλο αυτό το εγχείρημα πρέπει να έχουν οι γεωτεχνικοί (γεωπόνοι, κτηνίατροι, περιβαλλοντολόγοι, κλπ) γιατί είναι οι μόνοι επιστήμονες που μπορούν να μεταφέρουν τη γνώση που απαιτείται για την επίτευξη του στόχου αυτού.
Η «στήριξη» από ιδιώτες και πολιτεία είναι ο βασικός παράγοντας για την επιτυχία μιας τέτοιας προσπάθειας. Ο γεωργικός τομέας μαζί με το τουρισμό είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας μας. Όσο πιο νωρίς το καταλάβουν οι κυβερνώντες τόσο πιο νωρίς θα ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για την ανάκαμψη της χώρας μας.

Περουλάκης Ιωάννης
Γεωπόνος, μελετητής
Ηρώων Πολυτεχνείου 171, Λάρισα
Τηλ. επικοινωνίας: 2410-551326

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα "φουσκωμένα" μυαλά... κάνουν τη ζημιά...

Η ΠΟΛΥΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ως παράγοντας διασφάλισης του γεωργικού εισοδήματος

Ποιότητα, Διαφοροποίηση και εφευρετικότητα... το εμβόλιο για τις επιχειρήσεις